۲۵ سال جنگ، اشغال، مرگ، خرابی و ویرانی

عراق
۲۵ سال جنگ، اشغال، مرگ، خرابی و ویرانی

بخش اول

۲۵ سال پیش، جبهه متفق متشکل از ۲۹ کشور، سرزمین باستانی عراق را به اشغال خود درآورد. جنگ اول خلیج، سیاست تحریم و محاصره اقتصادی ، سپس جنگ دیگر و اشغال، تمام زیربنای اقتصادی و اجتماعی این کشور را به کلی ویران و نابود ساخت. با وجود همه لطمات و ضربات وارده، عراق و مردم تحت ستم آن، تسلیم نشدند. مقاومت قهرآمیز اپوزیسیون و اعتراضات بی وقفه توده ای هیچگاه متوقف نشده و پاد زهرقوی علیه سیاست نظامی گری و اشغال این کشور می باشند.

جنگ اول خلیج
در ۱۷ ژانویه ۱۹۹۱، ۲۹ کشور (اکثر ممالک اروپایی، آمریکا و چند کشور عرب منطقه)، سرزمین عراق را مورد تجاوز خود قرار دادند. هدف این عملیات گسترده نظامی بیرون راندن نیروهای ارتش عراق از کویت بود. لازم به یادآوری است که ارتش عراق در ماه اوت ۱۹۹۰، کشور کویت را به اشغال خود درآورده بود. در طول ۴۳ روز، اتحاد بین المللی به رهبری امپریالیسم آمریکا، طی یکصد هزار عملیات هوایی، ۴۵۰ موشک Tomahawak به سوی عراق پرتاب و ۲۵۵ هزار بمب را بر سر توده مردم بی دفاع این کشور فروریخت. بدنبال این بمباران ها، بخش مهمی از زیربنای اجتماعی و اقتصادی این کشور به کلی ویران و نابود گردید. بدین ترتیب، عراق به دوره قبل از انقلاب صنعتی رجعت داده شد.
در ۲۶ فوریه ۱۹۹۱، ارتش عراق از کویت عقب نشینی نمود. نیروهای عراقی در حال عقب نشینی از کویت، در مسیر راه به طور بی وقفه مورد حمله نیروهای متفقین قرار گرفتند. تنها در این مرحله از عملیات عقب نشینی، ۲۵ هزار تن از آنها قربانی بمباران های وحشیانه و کور جنگنده های هوایی نیروهای متفقین قرار گرفتند. در طول ۴۳ روز جنگ اول خلیج، در مجموع ۱۲۵ هزار نظامی عراقی و ۱۲۵ نظامی آمریکایی قربانی منافع کمپانی های بزرگ چند ملیتی امپریالیستها شدند.

بعد از خروج نیروهای عراقی از کویت، شورای امنیت سازمان ملل متحد، قطعنامه تحریم جهانی علیه عراق را به تصویب رساند. این قطعنامه، دولت عراق را موظف می ساخت تا تمام سلاح های کشتار همگانی (شیمیایی، بیولوژیکی و اتمی) خود را از بین برده و نابود سازد. کمیسیون ویژه سازمان ملل متحد UNSCOM مأمور کنترل و بازرسی روند از بین بردن سلاح های غیرقراردادی در عراق بود. تا ماه آگوست ۱۹۹۱جمعا ۳۴۰ اکیپ UNSCOM، ۹۳۴۶ مرکز و تأسیسات نظامی عراق که احتمال وجود سلاح های مذکور در آنها می رفت را مورد بازرسی دقیق قرار دادند. بعد از بازرسی، کمیسیون سازمان ملل متحد با انتشار گزارشی نبود سلاح های کشتار همگانی در عراق را اعلام داشت. اما با وجود این، محاصره و تحریم عراق تا ماه مه ۲۰۰۳ و سقوط رژیم بعثی این کشور به رهبری صدام حسین ادامه داشت.
برطبق آمار منتشر شده از سوی منابع رسمی ، هزینه جنگ اول خلیج ۶۷۶ میلیارد دلار برآورد شده است. در آن زمان، کل بدهی کشورهای جهان سوم دو برابر رقم مذکور بود.

بعد از جنگ نظامی، جنگ اقتصادی و سیاست تحریم جهانی
آمار تلفات و مرگ و میر ناشی از سیاست تحریم جهانی بسیار سنگین و جنایتکارانه است. بنا به گزارش سازمان بهداشت و درمان عراق (سال ۲۰۰۲ میلادی) ۹۱۵،۸۰۶،۱ شهروند غیرنظامی و بی دفاع این کشور بخاطر سیاست فشار اقتصادی و تحریم های بین المللی جان خود را از دست دادند. در اینجا بد نیست اشاره کنیم که ۷۵۰ هزار تن از این قربانیان را کودکان زیر ۵ سال تشکیل داده اند. قبل از جنگ اول خلیج، کشور عراق ۷۰ درصد نیازمندی های غذایی خود را از خارج وارد می ساخت. ارزش این واردات بالغ بر ۳ میلیارد دلار در سال بود. بدنبال وضع سیاست تحریم جهانی، عراق تنها قادر به وارد کردن ۴۵ درصد نیازمندی های غذایی خود بود. تولیدات داخلی به هیچ وجه پاسخگوی نیازمندی های روزمره توده مردم نبودند. سیاست تحریم جهانی، نوعی مجازات و تنبیه عمومی بود: مجازات توده مردم عراق برای زیر فشار قرار دادن رژیم این کشورصورت گرفت. تغییرات ناشی از ده سال اعمال سیاست تحریم های جهانی غیرقابل تصور است. تعداد باسوادان، سطح آموزش، کیفیت بهداشت و درمان عراق در دوره قبل از آغاز مجازات های بین المللی، جزو بالاترین ارقام در سطح جهان بشمار می رفت. در سال ۲۰۰۰، تمام ارقام مربوط به آموزش، کیفیت بهداشت و درمان، با ۲۰ درصد کاهش روبه رو بودند. و در طی ده سال، میزان مرگ و میر نوزادان از سطح پائین رتبه های جهانی به بالا ترین رتبه جهانی ارتقاء یافته بود.

حتی زمانی که پایان جنگ اول خلیج به طور رسمی اعلام شده بود، باز به طور روزانه، بخش مهمی از خاک عراق هدف بمباران جنگنده های هوایی آمریکایی و بریتانیایی قرار می گرفت. در فاصله زمانی ۲۰۰۱ ـ ۱۹۹۱، نیروی هوایی ارتش آمریکا و بریتانیا، در مجموع ۲۸۰ هزار عملیات جنگی بر فراز خاک عراق انجام داده و هزاران تن از مردم بی دفاع و زحمتکش این کشور را به هلاکت رساندند.
با وجودی که زیربنای اقتصادی عراق کاملا نابود شده بود، شهروندان فداکار این کشور در شرایط تحریم های جهانی توانستند بخش مهمی از زیربنای حیاتی اقتصادی کشور خود را بازسازی و مرمت نمایند.

اهداف استراتژیک امپریالیسم آمریکا
اهداف استراتژیک ایالات متحده آمریکا در خاورمیانه عبارتند از:
ـ تضمین کنترل ذخائر نفت و گاز خاورمیانه با هدف تعیین کمیت تولید و کاهش بهای انرژی فسیلی
ـ حفظ و تضمین ساختار سیاسی امیرنشین های عربی و عربستان سعودی. کشورهایی که تضمین کرده اند جهان غرب بر ذخائر نفت و گاز منطقه کنترل داشته باشد.
ـ انهدام و تخریب پتانسیل اقتصادی و نظامی عراق
ـ استقرار پایگاه های نظامی برای اعمال سیاست و دستورالعمل های جهان غرب
ـ تحکیم و تضمین امنیت و اقتدار رژیم صهیونیستی اسرائیل بر تمام کشورهای عرب منطقه

در سال ۱۹۷۲، عراق ـ یکی از مهمترین کشورهای تولید کننده نفت در جهان ـ صنایع نفت و گاز خود را ملی کرد و تمام درآمد نفت خود را به توسعه و پیشرفت اقتصادی ـ اجتماعی کشور اختصاص داد. کمپانی های نفتی جهان غرب هیچگاه این سیاست اقتصادی رژیم بعث عراق را هضم نکردند.

در دهه ۹۰ قرن گذشته میلادی، کشورهای فرانسه و روسیه توافق های نفتی متعددی را در زمینه استخراج نفت و گاز (بعد از پایان مجازات ها و تحریم های اقتصادی) با کشور عراق به امضاء رساندند. مبلغ این قراردادها بالغ بر ۱۱۰۰ میلیارد دلار آمریکا بود. بدین ترتیب عملا کمپانی های نفتی ایالات متحده از حضور و مشارکت در عرضه فعالیت های نفتی عراق کنار گذاشته شده بودند. از سوی دیگر سیاست اقتصادی ـ اجتماعی رژیم بعث عراق مورد تائید جهان غرب نبود. در اواخر سال ۲۰۰۰ میلادی، رژیم بعث عراق اعلام داشت که منبعد در معاملات نفتی خود از پول رایج (دلار آمریکا) ـ پول دشمن ـ استفاده نخواهد کرد. بدین ترتیب، از این تاریخ به بعد، یورو جایگزین دلار آمریکا گردید و حساب های ارزی معاملات نفتی عراق که سابقا در بانک های آمریکایی قرار داشتند، به بانک های فرانسه منتقل گردیدند. Richard Benson تحلیل گر Citibank و Chase Manhattan در این خصوص توضیح می دهد: «در جهان فعلی، تنها فاکتور حفظ و تضمین رشد و شکوفایی اقتصادی ـ مالی ایالات متحده آمریکا، حفظ دلار به عنوان واحد پول ذخائر ارزی جهان می باشد. حفظ و تضمین بقای این فاکتور به سیاست کشورهای تولید کننده نفت و قراردادن دلار به عنوان پول پایه ای در معاملات نفتی شان بستگی دارد. تصمیم رژیم عراق به فروش نفت خود به یورو، تیر خلاصی بود که صدام حسین به سوی خود شلیک نمود».
سیاست جدید فروش نفت به یورو توسط رژیم عراق موجب گردید ایالات متحده تصمیم قاطع برای آغاز جنگ دوم و تهاجم نظامی علیه این کشور را اتخاذ نماید.

تهاجم نظامی غیرقانونی و اشغال عراق
در ۱۹ مارس ۲۰۰۳ آمریکا، انگلیس و چند متحد ریز و درشت آنها با زیرپا گذاردن تمام معاهدات و کنوانسیون های بین المللی، به طور غیرقانونی کشور عراق را مورد حمله نظامی خود قرار دادند. در طول این حمله که چند ماه ادامه داشت، جنگنده های هوایی این دو کشور ۴۱ هزار مأموریت هوایی جنگی انجام داده و در طول این مأموریت ها جمعا ۲۷ هزار بمب بر سر مردم بی دفاع و محروم عراق ریخته شد. در این تجاوزآشکار، نزدیک به ۲۰۰ هزار نظامی شرکت نمودند. برای انجام این تجاوز نظامی گسترده، دو کشور مذکور قطعنامه و تائیدیه شورای امنیت سازمان ملل متحد را در اختیار نداشتند. برای سرپوش گذاردن به اقدام خلاف منشور و کنوانسیون های جهانی، هر دو کشور به سیاست دروغ پردازی روی آوردند و در بلندگوهای خود فریاد برآوردند:
ـ کشور عراق منابع عظیم سلاح های کشتار همگانی در اختیار دارد
ـ کشور عراق رابطه تنگاتنگی با تروریست های بنیادگرای القاعده دارد
ـ حاصل جنگ و لشکرکشی به عراق، استقرار دمکراسی و آزادی در این کشور خواهد بود.
برطبق اسناد و بر رسی هایی که از جانب منابع بی طرف انجام شده، جرج بوش رئیس جمهور وقت آمریکا و وزرای وی در فاصله زمانی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ تا ۱۹ مارس ۲۰۰۳ برای توجیه تجاوز جنایتکارانه و استعمارگرانه خود علیه عراق، در مجموع ۹۳۵ بار اظهارات دروغین نمودند و یا اسناد پوچ و غیرواقعی ارائه دادند. هرچند رویکرد به سیاست دروغ گویی و جعل اسناد هزینه سنگینی برای شهروندان این کشوررا بدنبال داشت.
در سال ۲۰۰۹، وزارت دفاع آمریکا، برای زدودن آثارمنفی سیاست دروغ پراکنی و جعل اسناد در خصوص جنگ تجاوزگرانه علیه عراق و «تسخیر روح، روان و قلب» شهروندان خود و مردم جهان، مبلغ ۷،۴ میلیارد دلار صرف تبلیغات نمود.

هزینه جنگ تجاوزگرانه علیه عراق: بیش از ۳ هزار میلیارد دلار
در سال ۲۰۰۱، بودجه دفاعی امپریالیسم آمریکا ۳۵۵ میلیارد دلار بود. در سال ۲۰۱۵ بودجه دفاعی این کشور به رقم ۶۳۷ میلیارد دلار افزایش یافت. Joseph E. Stiglitz برنده جایزه نوبل اقتصاد در این خصوص می نویسد: «در طول تاریخ هیچگاه جنگ ارزان و فاقد هزینه دیده نشده است. ماجراجویی نظامی در عراق بنیان اقتصادی آمریکا را به طور جدی تضعیف نمود، و ابعاد فقر و بدبختی ناشی از این ماجراجویی بسیار عمیق تر از بحران بدهی ها و رهن ها می باشد. وقتی کشوری مبلغ ۳ هزار میلیارد دلار صرف جنگی بیهوده و غیرمشروع در بیرون از مرزهای خود می نماید، طبیعی است که آثار وخامت بار آن در داخل کشور نیز مشهود و ملموس بوده و خواهد بود».
بنابه عقیده Stiglitz در حال حاضر ایالات متحده آمریکا سالانه مبلغ ۵ میلیارد دلار در افریقا صرف سیاست های استعماری و کشورگشایی خود می نماید: «۵ میلیارد دلار مبلغی است که این کشور در عرض ۱۰ روز در گرماگرم جنگ عراق خرج می کرد. این رقم به خوبی میزان حیف و میل ثروت عمومی را نشان می دهد».

تخریب آگاهانه، عمدی و برنامه ریزی شده کشور عراق
۲۵ سال جنگ، محاصره و تحریم اقتصادی، اشغال و هرج و مرج تحمیلی به خوبی نشان می دهند که تخریب کشور باستانی عراق، اقدامی آگاهانه، عمدی و برنامه ریزی شده توسط امپریالیسم آمریکا بوده است. آرشیتکت های آمریکایی این تجاوزجنایتکارانه از سالها قبل پیش بینی می کردند که آغاز جنگ و تجاوز نظامی، فروپاشی کامل و پایان حیات و تمامیت ارضی این کشور باستانی را در پی خواهد داشت. سیاستمداران و دست اندرکاران نئومحافظه کار آمریکا در گزارش سال ۱۹۹۶ خود بر این حقیقت مسلم پافشاری نمودند که تجاوز نظامی به طور یقین و اجتناب ناپذیر تضعیف و فروپاشی عراق را در پی داشته، مقدمات تغییر نظام سیاسی را فراهم و در تداوام خود «به فروپاشی و تجزیه عراق توسط جنگ سالاران، دزدان، رهبران قبایل، فرقه ها و خانواده های مهم و پرقدرت» منجر خواهد شد. هر چند بعد از مدتی، تهیه کنندگان همین گزارش به مدافعان پرو پا قرص و آتشین حمله نظامی به عراق تبدیل شدند.

در عرصه فرهنگ و حقوق پایه ای انسانی، سرنگون ساختن رژیم عراق (۲۰۱۱ ـ ۲۰۰۳) ـ کشوری که بدنبال مجازات ها و محاصره اقتصادی ناشی از جنگ اول خلیج بیش از پیش تضعیف شده بود ـ نتایج وخامت بار غیرقابل تصور و سنگینی را در پی داشت. بدنبال جنگ تجاوزگرانه علیه عراق، بیش از ۵،۱ میلیون شهروند این کشور جان خود را از دست دادند. تمام زیربنای اجتماعی (شبکه برق رسانی، آب آشامیدنی، فاضل آب و نهادهای دولتی) کاملا منهدم شدند. بسیاری از افراد جامعه علمی و فرهنگی این کشور به قتل رسیده و یا ناچار به ترک وطن شدند. بنابه آمار اخیر کمیساریای عالی پناهندگان نزدیک به ۵،۲ میلیون نفر از شهروندان این کشور به صورت آواره درکشورخود زندگی می کنند. به این تعداد می باید ۲۷۶۴۰۰۰ نفر عراقی که به خاطر جو ناامنی و نبود شرایط حداقل زیستی ناچار به ترک وطن خود شده را نیز اضافه نمود.

عراق: کشور غیرقابل زندگی

انهدام اجتماعی این کشور غیرقابل تصور است. هم اکنون سطح آموزش و بهداشت فرسنگ ها با سطح قبل از تجاوز نظامی فاصله دارد. اقلیت های ملی عراق چون مسیحیان، آسوری ها، مزدکیان، ارامنه در حال ریشه کن شدن کامل هستند. بسیاری از این اقلیت های قومی و مذهبی طی بیش از ۲۰ قرن (۲۰۰۰ سال) در صلح و صفا و در کنار هم در این سرزمین باستانی ـ مهد یکی از درخشان ترین تمدن های بشری ـ زندگی کرده بودند. در عراق امروزی حقوق زنان به فراموشی کامل سپرده شده است. هم اکنون بخش مهمی از سرزمین حاصل خیز بین النهرین از منظر اکولوژیکی غیرقابل زندگی و غیرقابل کشت و زرع می باشد. مناطق وسیعی به اورانیوم غنی نشده و یا دیگر مواد انفجاری نظامی آلوده شده اند.

هم اکنون بخاطر نبود سیاست جمع آوری زباله و انهدام سیستم فاضل آب و دفن زباله ها، میلیون تن زباله در مناطق وسیع و بخصوص حاشیه شهرها رها شده اند. سیاست بی اعتنایی به جمع آوری و دفن زباله و نبود فاضل آب در کنار صدمه رسانی جدی و غیرقابل برگشت به نظام اکولوژیکی فرسوده و از پای درآمده، موجب افزایش شدید سرطان و بیماری های ژنتیکی گردیده است. سقوط شدید سطح آب دریاچه ها و رودخانه ها نیز از دیگر معضلاتی است که زندگی روزمره شهروندان عراقی را تحت تأثیر عمیق خود قرار داده است.
درعرصه اقتصادی، عراق فعلی به بهشت پهناور بازار آزاد جهانی تبدیل شده است. بهشتی که مردم عراق حق و اختیاری برای کنترل آن ندارند.

ادامه دارد