اولین دست آورد مبارزات قهرمانانه مردم خوزستان، تجدید عهد خلقهای سراسر ایران را در اتحاد و همبستگی در پی داشت

اولین دست آورد مبارزات قهرمانانه مردم خوزستان، تجدید عهد خلقهای سراسر ایران را در اتحاد و همبستگی در پی داشت
در چهاردهمین روز خیزش باشکوه مردم خوزستان بر علیه بی آبی و فقدان برق، بی حقوقی وشرایط خفقان آور دیکتاتوری، اکنون تمام خلقهای سراسر ایران به این جنبش اعتراضی پیوسته اند.

از کردستان تا بلوچستان ، از ترکمن صحرا تا لرستان و آذربایجان و در یک کلام تمام خلقها و اقشار اجتماعی ساکن ایران با عزمی راسخ پا به میدان نبرد علیه رژیم دیکتاتوری - مذهبی حاکم گذارده اند. خلقهای تحت ستم ایران ثابت کردند آنها نه ناسیونالیست هستند و نه تجزیه طلب. آنها نیک دریافته اند که مصائب حاکم بر جامعه ناشی از تداوم یک رژیم تبهکار اسلامی است که بیش از چهل سال است بنام دین بر آنها حکومت می کند.

واقعیت این است که آگاهی از روند تحولات ایران و جهان اکنون در نسل جدید رشد یافته، بجای دنباله روی از دین و خرافات عصر جاهلیت آنهارا بتکاپو برای جامعه ای نوین سوق می دهد.
هم اکنون در بیشتر شهرهای ایران نظیر تهران ، اهواز، اصفهان ، تبریز، کرج ، بیرجند، مشهد و اکثر نقاط ایران بانگ مرگ بر دیکتاتور و زنده باد آزادی بگوش می رسد.

بیش از چهار دهه است کشورهای امپریالیستی بعنوان پرچمدار حقوق بشراز طریق نهادهای بین المللی چشم بر اعمال تبهکارانه این رژیم بسته اند. حتی اکنون که مبارزات مردم ایران درحال اوج گیری است، آنها درحال چانه زدن و زد وبندهای پنهانی با رژیم ایران هستند تا مبادا با سقوط این رژیم بازار پرسود ایران از کنترل آنان خارج شود.

برای مردم ایران هیچ راهی جز تداوم مبارزه و سرنگونی قهرآمیز این رژیم باقی نمانده است. بدون شک رژیم جمهوری اسلامی ایران برای بقاء خویش در آینده بازهم امتیازات بیشتری به کشورهای غربی ، چین و روسیه خواهد داد. بروال همیشه پس از هر توافقی نوبت به سرکوب و توحش می رسد، همانطور که در دیماه ۱۳۹۶ و در آبان ۱۳۹۸ اتفاق افتاد.
از اینرو برای تداوم مبارزه و جلوگیری از اعمال خشونت و سبعیت بیشتر توسط رژیم، باید دفاع از خود مسلحانه در برابر خشونتهای مسلحانه رژیم در دستور کار قرار گیرد. در غیر اینصورت رژیم بازهم جنبش را سرکوب خواهد کرد و ده ها سال طول خواهد کشید تا «مدافعان حقوق بشر» پی گیری جنایات رژیم را در دستور کار قرار دهند، همچنانکه بعد از کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷بدستور خمینی، سازمان ملل متحد و نهادهای وابسته به این سازمان هیچ اقدام جدی صورت ندادند.

در خصوص این فاجعه انسانی ازسال ۱۳۶۷ تاکنون تنها کشورهای غربی هر از گاهی رژیم ایران را تهدید به گشایش پرونده جنایی درمجامع بین المللی کردند، هرچند پس از امضاء قراردادهای اقتصادی موضوع گشایش پرونده منتفی شد تا در زد و بندهای آینده مورد مصرف پیدا کند.