بیانیه خانواده افکاری در باره جایزه بگیران نوبل

بیانیه خانواده افکاری در باره جایزه بگیران نوبل

خانواده زنده یاد نوید افکاری با آگاهی از ماهیت جایزه نوبل به دو خانم ایرانی جناح اصلاح طلب رژیم، بدرستی بر رنج و حرمان مردم انگشت گذاشته و با شجاعت دشمن اصلی مردم ایران را رژیم جمهوری اسلامی معرفی نموده اند.

این بیانیه پاسخ قاطعی است به آن دوخانم جایزه بگیرنوبل که باسوء استفاده ازمبارزات قهرمانانه صدها هزارنفراز زنان مبارزایران:
اولی شیرین عبادی هنگام دریافت جایزه ترهات زیر را بیان کرد«من مسلمانم و از قول پيامبر اسلام در قرآن آمده است كه شما به كيش خود باور داريد و من به دين خود باور دارم.همان كتاب آسمانی رسالت همه پيامبران را دردعوت انسانها به برقراری عدالت می داند و...»

و دومی نرگس محمدی در شرایطی که:
دسته دسته جوانان ایران بخاطر آزادیخواهی ویا عدم تمکین به حجاب اجباری با کیفر مرگ روبرو می شوند، بیشتر اوقات در بیرون از زندان درحال تماس با هم جناحی ها ، کارگردانی نمایشنامه، یا سرگرم کارهای هنری و مد می باشد تا ثابت کند رژیم ایران آنقدرها هم خشن نیست که مانع زندانیان سیاسی شود تا با خبرنگاران تماس نگیرند ویا جلو دوربین ظاهر نشوند.

عجبا که هرچه تلاش این جماعت برای اصلاح رژیم جمهوری اسلامی و آشتی بین مردم و تبهکاران اصلاح طلب افزوده می شود، به همان اندازه دنیای غرب بر تعداد جوایز خود به آنها می افزاید. از اینرو قابل درک است چرا در این آشفته بازار خارج از کشور، هر روز بخاطر گرامیداشت این جایزه بگیران فرومایه، تعداد رقاصه ها و مطرب مسلکان (به اسم هنرمند) در مجالس آنها بیشتر می شود.

سازمان چریکهای فدایی خلق ایران
۲۴ آذرماه ۱۴۰۲- ۱۵ دسامبر ۲۰۲۳

بیانیه خانواده افکاری

تا بهحال در گورستانها قدم زدهاید؟ به چهره عزاداران دقت کردهاید؟ در گورستان، حرفی برای گفتن لازم نیست؛ آنجا فقط غم و درد است که بین آدمها رد و بدل میشود. در گورستان کسی قهقهه نمیزند. در گورستان کسی روی میز ضرب نمیگیرد. در گورستان کسی با خنده و شادی و بشکن آواز نمیخواند.
ما در عمق سیاهی گورستانی به پهنای ایران ایستادهایم و مبهوت شمایی شدهایم که ظاهرا خود را نماینده ما خواندهاید. حالا شما یک بار بدون آنکه به فکر منفعت خود باشید، بدون آنکه فقط به فکر عکس گرفتن با رنج ما باشید تا جایزهی فلان جهنمدره را از آن خود کنید، به ما نگاه کنید. خودتان خجالت نمیکشید که زخم و عزای ما را به تمسخر میگیرید؟
نه! سؤال بیجاییست. شما سالهاست وقتی دوربین و میکروفون به سمتتان میآید یاد سرگرمی و صحنهگردانیهایتان میافتید. شمایی که کوچکترین نسبتی با ما ندارید. شمایی که شکنجه و تعرض و عذاب زندان ما را به رقص و آواز برای جهانیان ترجمه میکنید.
شمایی که نمیفهمید اگر اینجا هنوز رقصی باقیست رقصه گلوله و باتوم بر روی تن این مردم بیگناه است.
شمایی که فقر را نمیفهمید. شمایی که قتل و تحقیر و تعرض و تجاوز و کودکان شیمیاییشده و تنهای تکهپاره ما در زیر گلولهها در لابهلای صدای قهقهها و ضربگرفتن سرانگشتانتان بر روی میز گم میشود. شما رهبر مایید؟ شما رهبر جوانانی هستید که لباسهایشان را دریدند و سینه خود را در مقابل گلوله سپر کردند؟ شما و قهقههایتان، ضجههای هزاران مادر داغدار و پدر کمرشکسته را نمایندگی میکنید؟ شمایی که تصمیم گرفتید این سیاهی را به شکل یک نمایش جذاب و دیدنی روی صحنه ببرید تا حوصلهی میزبان سر نرود؛ شمایی که در نشست و برخاستهایتان با آنانی که ما را به این روزهای سیاه نشاندهاند، هیچ حدّومرزی ندارید و یک روز ما را آکتورهای خیابانی میبینید و روز دیگر جمعیت بیسری که باید رهبریشان کنید؛ نمایندهی ما شدهاید؟ نه… شما، خیلی حقیرتر از آنید که ما را نمایندگی کنید.
کنار بایستید. ایرانی که ما در آن زندگی میکنیم سالهاست در حال احتضار است و شما اصرار دارید این تقریبا جنازه را با اطوار و اصلاح زنده کنید. و ما، مایی که به ناممان میکروفون برداشتهاید و به کام خودتان در آن چهچه میزنید، به تکتک شما هشدار میدهیم که از سر راه ما کنار بروید. دشمن ما جمهوری اسلامی است و برای نابودیش هر که را مانعمان شود نابود میکنیم؛ با هیچ احدی هم شوخی و تعارف نداریم.
ما از شما، اصلاحات و نمایندگانش با خون عزیزانمان گذر کردهایم. انگشت در زخمهای ما نچرخانید. ما با شما هیچ نسبتی نداریم.
۲۲ آذر ۱۴۰۲ - خانوادهی نوید افکاری