پیرامون جنبش جلیقه زردهای فرانسه و مطالبات آنها

به جز قشر بورژوازی فرانسه
تمام اقشار اجتماعی این کشور برای حقوق از دست رفته خود به خیابانها آمده اند.
امپریالیسم فرانسه سالهاست مستعمرات بزرگ خود را ازدست داده و نفوذش در کشورهای درحال رشد به پائین ترین سطح ممکن رسیده است . نظام سرمایه داری فرانسه با سابقه کهن درچپاولگری و اعمال خشونت اکنون نیک دریافته است که دوران سلطه و فرمانروایی برسایرکشورها از برزیل تا الجزایر و از سنگال تا کنگو به سر آمده است. بورژوازی فرانسه اکنون در یک رقابت تنگاتنگ با سیستم جهانی سرمایه داری، درعین حال که توان مقابله باآمریکا بعنوان سرکرده امپریالیسم جهانی را از کف داده ، دست و پا می زند تا در اروپا خودرا همطراز آلمان قرار دهد.

بلندپروازیها و جاه طلبیهای بورژوازی فرانسه آنهارا واداشته است تادر قرن بیست و یکم تلاش کند بعضی جزایر نظیر کالدونیای جدید با جمعیت تقریبی دویست و پنجاه هزار نفر در اقیانوس آرام را نگهدارد تا «بزرگی اش» را ثابت کند، درهمان حال در سایر کشورها نیز به دخالتهای بیجا بپردازد. با وجود گذشت ده ها سال از استقلال ظاهری کشورهای آفریقایی ، اما فرانسه هنوز از باج گیری از این کشورها دست برنداشته است. در همین دوره به ظاهراستقلال، فرانسه بیش از چهل بار به کشورهای آفریقایی برای کودتا و روی کار آوردن مهره های دست نشانده خود عملیات نظامی انجام داده است. اگرچه با حیله هرسال چند رئیس جمهور دست نشانده آفریقایی را به کاخ الیزه دعوت می کند تا نقش ژاندارمی خودرا تحت لوای "همایش نوسازی" با آفریقا توجیه کند.

این قبیل سرکشیهاو دخالتهای بیمارگونه که عموما به قصد حفظ موقعیت ازدست رفته فرانسه صورت می گیرد، هزینه هنگفتی را به این رژیم تحمیل کرده است. علاوه براین بورژوازی فرانسه مانند چند دهه گذشته نمی تواند در عرصه اقتصادی با آمریکا ، چین ، ژاپن و آلمان رقابت کند. بخش بزرگی از سرمایه داران فرانسوی که در چین به تولید و تجارت مشغول بودند، عرصه رقابت برای آنها تنگ شد، در دهه گذشته مجبورشدند دوباره به فرانسه بازگردند.

در چنین وضعیتی امپریالیسم فرانسه که گردانندگان آن سندیکای صاحبان صنایع این کشوراست ، همانها که رئیس جمهور، دولت و پارلمان تعیین می کنند، اکنون اقشار مختلف این کشور را زیر فشار اقتصادی وسیاسی قرار داده اند تا منافع بورژوازی بزرگ را بهتر تأمین کنند.
امانوئل مکرون بعنوان آلت دست سندیکای صاحبان صنایع فرانسه دستور داده است از حقوق کارگران ، کارمندان تا بازنشستگان کاهش یابد و در همانحال به نرخ مایحتاج عمومی مردم از سوخت اتومبیل تا مواد غذایی افزوده است. امریکه باعث شد مردم به خیابانها بریزند.

جنبش جلیقه زردهاکه اکنون در سراسر این کشور به اعتصاب و تظاهرات خیابانی روی آورده است، اقشار مختلف و درعین حال ناهمگونی هستند که هریک مطالبات خاص خودرا دارند. این جنبش درعین حال که خواهان سرنگونی نظام نیست ولی هرقشری فراخور موقعیت طبقاتی اش حقوق ازدست رفته خودرا از دولت طلب می کند.این جنبش اکنون استعفای امانوئل مکرون را در دستور کار قرار داده چراکه با بودن وی و سیستمی که از وی حمایت می کند خواستهایشان تظاهر کنندگان تأمین نخواهد شد.

با وجود عقب نشینی امانوئل مکرون ولی تظاهر کنندگان خوب می دانند که این دولت قابل اعتماد نیست و برای رسیدن به تمام خواسته های خود پافشاری می کنند. درخواست تظاهرکنندگان فقط پائین آوردن بهای سوخت نیست، تظاهرکنندگان از موقعیت بد اقتصادی که در تمام عرصه های زندگی اشان ریشه دوانده نارضایتی عمیقی دارند.